सह्याद्र्तीलं स्वप्नं : साल्हेर -सालोटा -मुल्हेर-
मोरा- भाग - १
http://sanketpatekar.blogspot.in/2015/02/blog-post.html
संध्याकाळ ओसरली ,सूर्य
मावळतीला डुबून गेला . रात्र सरू लागली .
तशी पोटा पाण्यासाठी आम्हा चौघांच्या हालचालीला मंदसा वेग आला
.
सरपणचा तसा इथे प्रश्न न्हवता . अवांतर पडलेल्या काट्या
कुट्या लाकड , दुपारच्याला मुल्हेर माची फिरतानाच ,एक एक गोळा
करत सोमेश्वर मंदिरच्या अंगणात आणून ठेवल्या होत्या .
त्यामुळे त्याबाबाद सगळेच अगदीच निवांत होतो .
साल्हेर सारखी इथे परिस्थिती उद्भवली न्हवती . माथ्यावर
इंधनासाठी म्हणाव तसं सरपण तिथे कुठे एक मिळाल न्हवतं अन शोधून
हि मिळणार न्हवतं .
त्यामुळे नाईलाज म्हणून इतरांनी आणलेल्या सरपणावर काय ते
आम्ही पोटा पाण्याचं निभावल होत त्या क्षणी .
पण इथे , मुल्हेर किल्ल्या बाबतीत तसं न्हवत.
झाड झुडपीच इतुकी एकेमेकांना खेटून उभी होती नि आहेत कि
सरपणासाठी कुठे दूर जाउन ते आणण्याच्या खटपटीत आम्हाला
पडावं लागल नाही .
वेळ हि तसा मुबलक होता म्हणा .. .
पहाटे ६ च्या टोल्याला झालेल्या मोबाईलच्या घंटा नादामुळे आज
जाग आली होती. (झोप तशी न्हवतीच रात्रभर. ..) पण जाग येताच , काही क्षणात ,
हात- पाय- तोंड न धुता तसाच अगदी , साल्हेर चा सर्वोच्च
माथ्यावर सुसाट सुटलो होतो . सूर्य नारायणाचे तांबूस वर्णीय दर्शन घेण्यास
... .
तसं परशुराम मंदिर-
साल्हेरच्या सर्वोच्च माथ्यावर वसलेलं , विराजमान झालेले एक छोटस
मंदिर...
पण छोटस असूनही चहूकडे पसरलेल्या उत्तुंग सहय
रांगामुळे अन वाऱ्याशी झुंज देत अभिमानाने फड फडणार्या त्या तिथल्या
भगव्या मुळ आपल ऊर हि अभिमानानेच वारयावरच तरंगत भान हरपून
जातं.
साधारण दीड ते दोन तास तरी ते नितांत सुंदर , लक्षवेधी , भव्य
दिव्य, अलौकिक अलंकारित अश्या स्वर्गीय अनुभवाचे गाठोडे मनाशी बांधून, सूर्य
नारायणाला वंदन करून साल्हेरच्या गुहेपाशी आम्ही येऊन पोचलो .
इथून पुढे मुल्हेर गाठायचं होत . त्यामुळे sack आवराआवर करत
काही वेळेतच गुहेतून निघालो. अन गंगासागर तळ्यापाशी येऊन , तोंडावर
हलकासा पाण्याचा शिडकावा करून साल्हेरचा जड अंतकरणान निरोप घेतला.
साधारण ११ च्या आसपास , वळण वळणाच्या पायमोडी वाटेवरून
,साल्हेरची भव्यता डोळ्यात वेचून अन कॅमेरात कैद करून
डोंगर कुशीत वसलेल्या साल्हेर वाडी जवळ येऊन पोहचलो.
दुरूनच तसं तीच नीट नेटकेपण अन टुमदारपणा नजरेस खुणावत
होत .
पण मळलेल्या पायवाटेने आम्हाला थेट गावा पुढचा
रस्ता दाखविला, त्यामुळे गावात न शिरता सरळ गावापासून काही अंतर पुढे
( वाघाम्बे दिशे कडे )येऊन पोचलो .
रस्ता तसा निर्मनुष्य .मागे पुढे कुणी एक दिसेना .
म्हणून साल्हेरवाडीच्या दिशेने माघारी फिरलो .
काही अंतर चाललो असेन तोच एक जीपड ,,, वेगानच आमच्यासमोरून
चाल करून आलं.
आम्ही रस्त्या मधेच उभे असल्याने , हातवारे करत त्याला थांबिवील .
अन नशिबाने म्हणा आम्हा तिघांना सामवून घेईल इतपत त्यात जागा
मिळाली . त्यातच खुश झालो .
तसं आम्हास .. वेळेत मुल्हेर गाठायचं होत . कारण मुल्हेर
ला एक मित्र आमच्या नावाने बोंब ठोकत होता . कधी येत आहेत रे तुम्ही ....असं म्हणत
अन शिव्या घालत बहुतेक ...
त्याच काय झालं..कि,
जानेवारीच्या २४ तारखेला , शनिवारी त्याला सुट्टी नसल्याने
..त्याला काही आमच्या सोबत येण जमलं न्हवत अन म्हणूनच त्याच्या
दुसर्या दिवशी तो आम्हला थेट मुल्हेर गावीच भेटणार होता .
अन त्यानुसार तो तिथे हजर हि झाला होता. .अगदी ...वेळेत ..
पण इथे आमच्याने थोडा उशीरच झाला होता म्हणा .
थोडाच काय फारच उशीर झाला होता...
म्हणून ' जीपड' जेंव्हा सामोरी आल तेंव्हा मनाला थोड
हायसं वाटल.
' गाडी साठी वेळ वाया गेला नाही हे नशीब ' ..असं म्हणत
गाडीत बसलो अन गावरान संगीतातलं धडाकेबाज सूर वार्या संगे पीत अगदी नाद
लहरितच मुल्हेर गावी पोहचते झालो .
सकाळच्या साडे एकरा चा टोला पडला होता .
उन्हं डोक्यावर कलली होती. पोटातील कावळे जरा कुर करू
लागले होते .
जीपड जिथे थांबल तिथेच बाजूला हापशी होती . तिथे पाण्याच्या काय त्या
Bottels भरून घेतल्या अन पेटपूजे साठी म्हणून एक हॉटेल गाठलं . चौथा मित्र
हि लगेचच भेटता झाला.
अन चाविष्ट्य अश्या मिसळपाव वर सर्वांनी एकदाच काय तो ताव
मारत पोटाची खळगी थोडी बहोत काय होईना भरून काढली.
क्रमश :-
२६.०२.२०१५
